Schaken is hip? (1)
’t Zijn harde tijden in Belgisch schaakland. Het was er nochtans niet aan te zien op het Belgische jeugdkampioenschap, maar ergens was het wel te verwachten dat het fraudeschandaal nog een staartje zou krijgen – verdwenen geld is er nu eenmaal niet meer.
Welke vorm dat staartje zal krijgen, zien we op morgen (en vandaag voor zij die dit later lezen), als de schaakpolitiek echter niet het voorbeeld van grote broer de federale regering volgt en haar problemen op de lange baan schuift…
Je zal maar…
“… Belg zijn,” verzucht de Belg. “En schaker,” doet de schaker er een schepje bovenop. Maar we hoeven niet met onze handen in het haar te zitten. De regering vertoont inmiddels al enkele jaren vlagen van incompetentie, en toch eten, drinken, werken en leven we nog. En schaken we nog. En welke beslissingen de bond ook neemt, één ding staat vast: we zullen blijven schaken.
De liefde van de man gaat door de maag, zeggen ze. Ik weet niet waardoor de liefde van de schaker gaat, maar dat andere spreekwoord, iets met een hart en een mond die ervan overloopt, gaat wel op voor ons. En daar hebben we geen bond voor nodig, of die nu nationaal, gewestelijk, provinciaal, continentaal of intercontinentaal is. Zoals onlangs in een reactie op Schaakfabriek verscheen, kunnen clubs vaak veel meer verrichten dan een bond ooit zal kunnen. Clubs, groepjes individuen. Mensen vooral. Mensen die zich geen moer aantrekken van problemen die hun hoofden al lang zijn overstegen, maar die inzien dat de riemen waarover zij beschikken meer waard zijn dan de vele loze woorden die al veel te vaak naar hoofden zijn geslingerd en die dat nog veel te vaak zullen doen.
Mensen die willen roeien. Ze bestaan. En met reden, want er is zo veel dat gedaan kan worden om het schaken op de één of andere manier vooruit te helpen. Beginners of gevorderden een stapje verder helpen, vrienden op school aanspreken, ploegen voor de interclub opstellen, vervoer verzorgen voor spelers die hun kunnen gaan uittesten op een tornooi, zo’n tornooi organiseren,… Allemaal initiatieven die iemand nodig hebben om niet gedoemd te zijn te falen. Iemand, misschien wel jou. Of mij. Of hem. Of haar. Of ons, maar dus ook jou. Misschien.
Projecten zijn meer dan geld alleen. Sinds de uitvinding van het geld zijn mensen vaak te veel waarde aan dat stukje metaal of velletje papier gaan hechten. Het klopt, zonder brood kan men niet leven, maar een zelfgesmeerde boterham met choco kan soms beter smaken dan een croissant van de Chez Andre. We moeten ons dus niet blind staren op het geld – verloren of gestolen geld, niet te vinden sponsorgeld, lidgeld,… Het is er niet, we hoeven er dan ook niet over te piekeren. Energie gespaard om te investeren in andere middelen…
Wat kunnen we gratis krijgen? Publiciteit. En wat lok je met publiciteit? Geïnteresseerden. En, als we het dan toch niet kunnen laten, wat bereik je met geïnteresseerden? Geld. Rechtstreeks, doordat die geïnteresseerden geïnteresseerd zijn om te sponsoren, of onrechtstreeks, doordat die geïnteresseerden geïnteresseerd zijn om te schaken, zich aansluiten in een club, en daardoor ook in de bond, et voila, kassa kassa! Met publiciteit kun je veel bereiken, dat beseft ook Tom Piceu, maar ergens loopt het tot nu toe toch een beetje fout, ziet hij ook. Af en toe komen we wel eens in de krant, of op teevee, maar het verhoopte succes blijft uit en de kassa blijft leeg. Wie zich eens over het beschikbare mediamateriaal buigt, begrijpt al gauw waarom. Inderdaad, wij schakers roepen maar al te graag dat schaken niet zomaar een gezelschapsspelletje is, dat er veel meer bij komt kijken. Je moet veel oefenen om goed te worden, maar we vinden het wel leuk, dat wel. Bovendien, dat mogen we niet vergeten, word je er slimmer van, je haalt er betere punten door op school.
Aantrekkelijk allemaal. Voor ouders. Maar willen we dat bereiken? Dat ouders hun kinderen naar de schaakclub zenden opdat ze betere resultaten zouden halen op school? Hyperactieve kinderen die liever buiten spelen, die schaken niet als spel zien maar als schoolvak. En dat op zondag.
Morgen, op D-day, verschijnt het tweede deel…
Ik ben benieuwd.
Bedankt Sarah, dat je denk aan de mensen die elke dag bezig zijn met hun club en hun schaakleden, zijn onze beste sponsors die het allemaal gratis doen, de meeste bestuursleden steken hun vrije tijd en zelf persoonlijk geld in, ze doen het voor de leden hun schaakgenot.
En die zijn niet gediend met de verschillende visie over het beleid in ons klein schaakland. Die willen OP ELK NIVEAU hun schaakpartijen kunnen spelen.
Het BK voor Jeugd was een ware oase, en ik denk dat de jongeren die eraan deelnamen dat samenhorigheidsgevoel hebben , genoeg omervoor blijven te gaan. Er zijn initiatieven zoals de Slim (Schaakacademie Limburg) maar ook het wekelijks engagement van velen trainers/coaches en titelhouders en de steun van de ouders. Ik kan me niet ontdoen van het feit dat pakweg 20 à 25 jaar terug nog veel minder publiciteit was . Internet is toch het goedkoopste medium en digitale foto’s al evenzeer. Dus schaken is hip zeker bij jongeren dat kan je wel stellen. Vroeger zou ik nooit de weg gevonden hebben naar dit soort jeugdevenementen, waarbij je hooguit op je clubadres een affiche kreeg toegestuurd. Schaken is hip, en het is bovendien bevorderlijk voor pubers die op zoek zijn naar hun karaktervorming en voor hun schoolse activiteiten. Anderzijds is er een grote terugloop in de werkende klasse om het zo te zeggen. Schaken vergt tijd, het spelritme is daarom ook onderhevig aan druk Met enige nostalgie hou ik nog aan de tijd dat er op het BK afgebroken partijen bestonden, nu zou men willen spelen met supplementen per zet… en een Forfetaire begintijd niet mijn ding, maar misschien kan dit de teloorgang stoppen. Er is nog niet veel onderzoek gedaan naar de publieke opinie inzake speeltijd reducties, dus ik gewaag me niet aan de pro’s en con’s. Andere problemen waar clubs mee strugglen zijn clublokalen. Zo speel ik in een club waar je om zo te zeggen enkel boven mag schaken , de patron wil niet gezien worden met een te opvallend schaakpubliek in zijn café. Voor de jeugd is herberging het best indien verankerd in een school. Het is met dit soort problemen dat wij als bestuursleden allemaal geconfronteerd worden. Natuurlijk vraagt onze sport vrijwilligers alom, die haast onbezldigd en belangloos , zelfs zonder het spel te kennen, zich inzetten namens hun geliefden.
De beschikbare tijd is echter de grote boosdoenen, et gejaagde leven, zowel voor de mensen die een job hebben als zij die naar school gaan. Als je moest weten hoe ik als 40’er al uitkijk naar mijn pensioen alleen maar om mijn geliefde sport met minder tijdsrestricties te kunnen beoefenen ! Jammer dat het zo moet zijn ….