Magnus Carlsen heeft voor het tweede jaar op rij de London Chess Classic op zijn naam geschreven, maar de triomftocht die de Noor vorig jaar aflegde, was deze keer van een heel andere aard. Met twee nederlagen en een ware Houdini tegen Kramnik was de toernooizege nu een stuk onverwachter dan vorig jaar. Meer dan een walkover was deze zege er een van strijdlust en doorzettingsvermogen, al was de laatste ronde opnieuw een voorbeeld van de klasse “van een echte kampioen”.

De London Chess Classic van dit jaar was niet alleen razendspannend, maar ook uitzonderlijk goed gecoverd…

Livecoverage smaakt naar meer

Wat heb je allemaal nodig om het schaakpubliek te entertainen? “Een goed team commentatoren, die humor kunnen afwisselen met schaakintellect”, is ongetwijfeld het antwoord dat de meeste schakers zullen geven. De Britse commentatoren die in London de dienst uitmaakten beantwoordden perfect aan die beschrijving: Daniel King en Chris Ward wisselden de typische Britse droge humor (Nigel Short die zijn roekeloze strategie tegen David Howell uitlegde na zijn 0,5/5: “Well, Chris, do you know how many points I have?” Chris Ward: “Wait, Nigel, I’ll have to count for a moment!”) af met boeiende analyses, die erg dikwijls ook effectief van belang waren in de gespeelde partijen.

Maar de grootste vernieuwing die de London Chess Classic aanbracht, is de live-uitzending op het internet van deze analyses én het format waarin dat gebeurde. Als in een TV-show werden de analyses afgewisseld met interviews, persconferenties, live beelden van de partijen en zelfs ‘special guests’. Zo kwam niemand minder dan Victor Korchnoi op zijn 79ste even langs om zijn visie te geven op de partijen die aan de gang waren. Hij zorgde voor een bijna ontroerend moment door de ene variant na de andere af te haspelen om te eindigen met “Nu ben ik vergeten wat ik eigenlijk wilde zeggen, de ouderdom begint te wegen”. Ook Garry Kasparov bracht op de slotdag een bezoekje.

De grappen en grollen van Nigel Short nadat diens partij afgelopen was, behoren eveneens tot de hoogtepunten van dit evenement. We kunnen een bloemlezing geven van talrijke anekdotes die Short deelde met het publiek, maar we beperken ons tot een van de leukste. “Ik heb het koningsgambiet gespeeld tegen Howell, ja, maar of dat een goede opening is? Wel, ik zat op een toernooi eens naast Alexander Morozevich en die vroeg aan mij. ‘Wel, Nigel, wat denk je? Zou ik het koningsgambiet nog eens spelen?’ Waarop ik natuurlijk erg enthousiast ja knikte tot Morozevich vroeg: ‘Maar hoe krijg ik eigenlijk gelijkspel na 2. exf4?”

Zo stonden de live-uitzendingen bol van de leuke momenten en goede analyses. We kunnen alleen maar hopen dat meerdere toernooien dit concept zullen toepassen.

Carlsens strijdlust levert hem toernooizege op

Over naar het schaak zelf dan, want ook wat dat betreft was deze editie van de London Chess Classic een boeiend schouwspel. Twee zaken vielen daarbij op. Ten eerste de wisselvallige prestaties van Magnus Carlsen. De Noor wisselde dominant spel (vooral met wit) af met matig schaak (vooral met zwart). Toch was hij altijd strijdlustig. In élke partij ging hij tot het uiterste om te winnen of niet te verliezen. Zo redde hij in de voorlaatste ronde een compleet verloren eindspel tegen specialist Vladimir Kramnik.

Dat brengt ons bij een tweede opvallende ‘trend’: de gemiste kansen. Kramnik tegen Carlsen was slechts één voorbeeld, maar in meerdere partijen lieten de topspelers ogenschijnlijk eenvoudige zeges liggen. Nakamura tegen McShane en Anand tegen Carlsen (ook al won Anand die partij uiteindelijk nog) zijn slechts voorbeelden.

Uiteindelijk ging de strijd om de overwinning tussen de oerdegelijke Anand, de revelatie Luke McShane en Magnus Carlsen. De Noor had weliswaar een half punt minder dan zijn twee gezellen, maar het nieuwe puntensysteem (3 punten voor een zege, 1 voor een remise) zorgde ervoor dat Carlsen mee aan kop stond. Alle drie hadden ze tien punten. Een pittig detail: Carlsen had zowel van McShane als van Anand verloren, maar door zeges tegen Howell, Nakamura en Adams en de onverhoopte remise tegen Kramnik in de voorlaatste ronde had ‘The Kid’ de beste papieren.

Met wit tegen Short had hij zonder twijfel de makkelijkste affiche (Anand moest tegen Kramnik, McShane met zwart tegen Howell). De partij van Carlsen in die laatste ronde was er een om duimen en vingers van af te likken. Er leek helemaal niets aan de hand en zonder duidelijke fouten werd Short droogjes opzij gezet. “Ik wou dat ik schaken ook zo simpel kon doen lijken”, blies analist Lawrence Trent in de persconferentie na de partij. Volgens Carlsen was het waarschijnlijk de dameruil die écht problemen opleverde voor Short. Desalniettemin een indrukwekkende zege.

De tiebreakregels waren duidelijk: niemand zou Carlsen nog kunnen bijhalen. Anand had geremiseerd en McShane had minder partijen gewonnen en een witpartij meer. De zege voor de Noor was een feit. “Het is wel leuk, natuurlijk. Ook om eventjes opnieuw nummer 1 te zijn, al is het verschil met Vishy miniem”, gaf Carlsen nog kort een reactie over de toernooizege.

De eindstand:

1. Carlsen 13
2-3. Anand, McShane 11
4-5. Nakamura, Kramnik 10
6. Adams 8
7. Howell 4
8. Short 2