De Zuid-Afrikaanse Niemandt had het dus goed op toen hij op het junioren-WK rondparadeerde in een t-shirt met in koeien van letters de weinig verhullende vraag “Hé, wil jy vry?”. Internationale jeugdtornooien ontpoppen zich vaak tot een broeiplaats voor ontluikende puberliefde.

Zo maakte een zekere A. ooit voor aanvang van elke ronde een ommetje, waarop een niet nader vernoemde vader van een twee-eiige schakende tweeling hem bemoederend aanraadde braaf, zoniet verstandig te zijn…

De toekomst verzekerd?

Lees deel 1 hier.

Ook ik had op dat Minoïsche schiereiland internationale belangstelling, hoewel mijn kennis van het Nederlands, Frans, Engels en Duits het niet toeliet om een Poolse liefdesverklaring uit te lokken. De taal van de liefde is blijkbaar niet zo universeel als men altijd beweert. Toch kan ik me niet echt een andere dan amoureuze reden bedenken waarvoor iemand met een abonnement op de hoogste borden, opeens de trouwste toeschouwer zou worden van een vaste klant van het laatste en voorlaatste bord. Temeer omdat je op twee met een niet-begrijpende wanhopige blik beantwoorde pogingen om een Engelse conversatie aan te gaan, moeilijk het etiket “vriendschap” kunt plakken.

Het taalverschil was dan weer een zegen voor de twee Oostenrijkers die in mijn nabijheid zaten te ruziën over mijn lot. Zelf ben ik ook wel blij dat mijn handjevol Duits niet volstond om emotievolle Oostenrijkse dialecten te verstaan, want hoe zou u reageren als u het onderwerp was van getouwtrek tussen met een Oostenrijker alleen op de kamer blijven of met een andere Oostenrijker romantisch naar de zonsopgang gaan kijken? Uiteindelijk zijn we dan met z’n drietjes de opkomende zon gaan aanschouwen, en ik moet zeggen, ik vond er niets aan. Ik vond het hooguit koud.

Ook de Turk die mij de woorden seni seviyorum leerde en het versje

Seviyorum your eyes

cünkü onlar very nice

nolur bikerecik look at me

sonra dont forget me

kalbim tik tak for you

because ı love you

voor me brabbelde, kon mijn hart niet raken. Maar toch ontsnapte ook de koele kikker die ik nu misschien lijk niet aan de pijlen van Cupido. Dat jaar ontmoette ik de liefde van mijn leven aan de Montenegrijnse kusten. Ook over mijn gevoelens heerste echter de vloek van Babel, want ik sprak de taal van de liefde van mijn leven niet voldoende om diepgaande gesprekken met de liefde van mijn leven te voeren. Nu de liefde van mijn leven niet meer de liefde van mijn leven is, hebben we elkaar wel op Facebook, en spreken we zelfs, maar zelfs Cupido’s pijlen hebben een houdbaarheidsdatum.

De jeugd zoekt dus, en sommigen vinden, terwijl anderen afdwalen en ooit een partner strikken die niet in het besloten schaakwereldje thuishoort. Die mannen en vrouwen leveren hun leven lang een strijd om op zondagnamiddag achter het bord met schaakstukken plaats te mogen nemen in plaats van achter een bord met taart bij hun schoonouders. Zij zijn zeker niet beter af dan die koppels van wie de huwelijksreis aan een schaaktornooi gekoppeld wordt. Laat elk zijn ding maar doen. Laat de jeugd nog maar wat voortzoeken, laat de topschakers maar trouwen, en als er kindjes van komen, dan is volgens de manipulatietheorie van Jan Feys de hoop dat mensen ooit weer beter zullen schaken dan computers, nog niet volledig verloren.